Heleen

Gisteren wandelde ik over het Spui, op weg naar de boekhandel [waarheen anders? Precies!].

Ik zie in mijn ooghoek een vrouw lopen. Ze draagt een felle rode jas, en ik herken haar aan haar springerige krullen.

Het moet Heleen zijn - die ik ken van de middelbare school. Dat was vroeger [word ik stokoud wanneer ik het woord 'vroeger' gebruik? - of, erger nog, ben ik het al?].

Heleen. We waren innig bevriend, maar onze vriendschap is -zoals dat gaat met de invloedrijke relaties uit de tienerjaren die nooit lijken te zullen ophouden- verwaterd. Eeuwig was toch korter dan we dachten.

Heleen, ze is degene met wie ik op mijn zestiende door onze geboortestad struinde en oeverloos discussieerde over hoe we ons leven konden omgooien. We zaten bij elkaar in de klas, van basisschool en springtouwen naar middelbare school en brugklas en eindexamen. We vermaakten ons kostelijk, vooral op de middelbare school. En soms vonden we het tergend vervelend. We staken ook bij tijd en wijle nog wat op, zelfs. Iets met mooie gedichten uit de Engelse literatuur. [Maar zeker niet iets met wiskunde, in mijn geval. Daar is grondig het nodige misgegaan, pedagogisch gezien, maar dat is een heel ander verhaal]

En dat je altijd en uitermate meteen moet doen wat de conciërge zegt, zo leerden we. Die conciërge heette dan ook in de wandelgangen 'De Commando'. Nu denk ik: die had niet helemaal de juiste carrière voor zichzelf uitgestippeld en leed aan een chronisch ochtendhumeur. De hele dag lang.

We schreven elkaar briefjes en belden eindeloos na schooltijd - zo eindeloos dat mijn ouders haar nummer bij de voorkeur-nummers programmeerden waarop je van de KPN korting kreeg wegens urenlang bellen. En diezelfde ouders vroegen kritisch waar we het in godsnaam de hele tijd over moesten hebben. Maar in onophoudelijk kletsen zijn tienermeisjes nu eenmaal steengoed [dat deden we met de vaste telefoons van onze ouders, voor de duidelijkheid. Vroeger hadden we nog geen mobieltjes. En geen e-mail. Ik kan haar ouders nog steeds bellen, want ik ken hun telefoonnummer uit mijn hoofd al woont zij er al lang niet meer. Ik heb nu een telefoon die smarter is dan ikzelf: hij kent al mijn telefoonnummers - ik niet].

'Ik zal even kijken waar ze is,' zei haar moeder dan. Ik hoorde haar 'Heleen!' roepen en vervolgens kreeg ik terwijl ik op haar wachtte tien minuten live mee wat er in hun keuken gebeurde. Je reinste entertainment.

                                                                    ***

Is ze het echt?
Zou ze ook in Amsterdam wonen?

Ik draai me snel om, maar ik zie ik haar niet meer.

                                                                     ***

Als ik door de nieuwe boekhandel loop, blijkt Heleen op de afdeling filosofie op zoek naar een boek.

Dank, oh gij gelukkig toeval.

'Heleen!'

Ze herkent me meteen. Ze is in haar uiterlijk totaal niet veranderd maar, en dat is nieuw, begroet me met een fikse omhelzing. Zo'n dertien jaar geleden zagen we elkaar voor het laatst, ik herinner me niet meer bij wat voor gelegenheid.

We spreken af om iets te gaan drinken en bij te praten. Ook Heleen woont hier in de buurt, sinds afgelopen augustus. We treffen elkaar over twee weken bij café Dwaze Zaken. Zijn allebei 'Brabantse import' in Amsterdam, maar verknocht aan de stad. Het is vrij dwaas dat we elkaar tegen het lijf zijn gelopen: de stad is groot en de kans heel klein.

Maar toeval bestaat niet.